സ്വാമി ജ്ഞാനാനന്ദ സരസ്വതി
ശ്രീഹൃദയം – യോഗ വേദാന്ത മാസിക – മേയ് 2011
മനുഷ്യനു വിശേഷബുദ്ധിയും വിവേകവുമുള്ളതുകൊണ്ട് പുണ്യപാപങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയും. പുണ്യവാനായോ, പാപിയായോ ഇഷ്ടംപോലെ ജീവിക്കുകയും ചെയ്യാം. എന്നാല്‍ പുണ്യവാനായി ജീവിക്കു ന്നതിനേക്കാള്‍ എത്രയോ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള പണിയാണ് ഒരു പാപിയായി ജീവിക്കല്‍. എത്രയോ എളുപ്പമാണ് പുണ്യജീവിതം. എന്നിരുന്നാലും പ്രായേണ പാപം ചെയ്യാനുള്ള വാസനയാണ് മിക്കവാറും മനുഷ്യനില്‍ കൂടുതലായിട്ടുള്ളത്. അധര്‍മ്മമോ അകൃത്യമോ ചെയ്യാതെ ധാര്‍മ്മികനായി കഴിഞ്ഞുകൂടാന്‍ യാതൊരു വിഷമവുമില്ല. ഏറ്റവും സുഗമവും സുന്ദരവുമായ ജീവിതമാണ് അത്. ഒരിക്കലും അകൃത്യത്തെ സ്പര്‍ശിക്കാത്ത പുണ്യജീവിതമാണ് ഒരാള്‍ക്കുള്ളതെങ്കില്‍ ആരേയും അയാള്‍ക്കു ഭയപ്പെടേണ്ടതായി വരികയുമില്ല. അന്തകന്‍പോലും അദ്ദേഹത്തെ ശിക്ഷിക്കാന്‍ പ്രാപ്തനാവില്ലെന്നു പറയണം; നേരെമറിച്ചു വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളതാണ് അകൃത്യങ്ങളെ ചെയ്തുകൊണ്ടുള്ള ജീവിതം. പലതര ത്തിലുള്ള ആപത്തുകളും ക്ലേശങ്ങളുമെല്ലാം അധാര്‍മ്മികജീവിതത്തിന്റ പ്രതിഫലനങ്ങളാണ്. ആ സംഗതിയും മിക്കവാറും ജനങ്ങള്‍ക്കൊക്കെയറിയാം. എന്നാലും അധര്‍മ്മങ്ങളെയോ അകൃത്യങ്ങളെയോ അകറ്റി ധാര്‍മ്മികനും കൃത്യനിരതനുമായി ജീവിക്കാനുള്ള തൃഷ്ണ തുലോം വിരളമായിട്ടേ കാണാറുള്ളു. നേരെമറിച്ച് അധാര്‍മ്മികങ്ങളായ കൃത്യങ്ങളെ സങ്കോചം കൂടാതെ പ്രവര്‍ത്തിക്കാന്‍ മടിയില്ലായ്മ അത്രതന്നെ വിരളമല്ലതാനും. പുണ്യത്തിന്റെ പ്രതിഫലമാണ് സുഖസമാധാനങ്ങളോടും ഈശ്വരവിശ്വാസത്തോടും കൂടിയ ധാര്‍മ്മികജീവിതം. അതുപോലെ ദുഃഖവും ക്ലേശവും നിറഞ്ഞ അനിഷ്ടജീവിതം പാപത്തിന്റേയും ഫലമാണ്. ഈശ്വരന്‍ സര്‍വ്വശക്തനും, സര്‍വ്വജ്ഞനും, ജഗത്തിന്റെ അനിഷേദ്ധ്യനായ നിയന്താവുമാണ്. എന്നിരുന്നാലും ഒരാള്‍ക്കും പുണ്യത്തേയോ പാപത്തേയോ സ്വപ്രേരണകൊണ്ടുണ്ടാക്കിത്തീര്‍ക്കുന്നില്ല. വിവേകഭൂയിഷ്ഠമാണ് മനുഷ്യജീവിതം. മനുഷ്യേതരജീവികളില്‍ പാപവൃദ്ധിയുണ്ടാവുന്നില്ല. സ്വാഭാവികമായ സ്വപ്രകൃതിയില്‍നിന്നു വിട്ടുമാറി ഒരു പ്രവൃത്തിയും ചെയ്യുന്നില്ല മനുഷ്യേതരജീവികള്‍. അതിനാല്‍ അവയ്ക്കു വിവേകമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് പറയത്തക്ക ദോഷവും സംഭവിക്കുന്നില്ല. എന്നാല്‍ മനുഷ്യന്റെ സ്ഥിതി അതല്ല. പുതിയ പുതിയ പല കാര്യങ്ങളേയും പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും അവയുടെ വിഭിന്നങ്ങളായ ഫലങ്ങളെ അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട് മനുഷ്യന്. വിവേകമുള്ളതുകൊണ്ടു നല്ലതിനേയും ചീത്തയേയും തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിവുണ്ട് മനുഷ്യന്. എന്നിരുന്നാലും ഉള്ള വിവേകത്തെ വേണ്ടപോലെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താത്തപക്ഷം മിക്കപ്പോഴും പ്രമാദം പറ്റുകയും ചെയ്യും. അങ്ങിനെ ആലോചനയി ല്ലാതെ ചെയ്യുന്ന പ്രവൃത്തികളില്‍ പറ്റുന്ന പ്രമാദം ഹേതുവായിട്ടാണ് മിക്കവാറും ജനങ്ങ ളില്‍ പാപം വര്‍ദ്ധിക്കാനിടയാവുന്നത്. മനുഷ്യര്‍ക്കിടയില്‍ ഇന്നത്തെ മൂഢന്‍ നാളത്തെ ജ്ഞാനിയും, ബദ്ധന്‍ മുക്തനും, കുചേലന്‍ കുബേരനും, പരതന്ത്രന്‍ സ്വതന്ത്രനുമൊക്കെയായിക്കാണാറുണ്ട്. എന്നാല്‍ മനുഷ്യേതരജീവികളില്‍ അങ്ങനെയുള്ള സമ്പ്രദായം കാണാറില്ല. മനുഷ്യന് ഈശ്വരദത്തമായിക്കിട്ടിയ വിവേകത്തിന്റെ ഫലമാണ് ഈ മാറ്റങ്ങളെന്നു വ്യക്തമാണല്ലോ. മുന്‍പറഞ്ഞ സമ്പ്രദായത്തിനു മറിച്ചും വന്നുചേരുന്നതായിക്കാണാറുണ്ട്. വിവേകത്തെ വേണ്ടപോലെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താതെ പ്രമാദം പറ്റുന്നതുകൊണ്ടാണങ്ങിനെ സംഭവിക്കുന്നത്. വാക്ക്, വിചാരം, പ്രവൃത്തി എന്നീ മൂന്നു കരണങ്ങളാകുന്ന കോണിയില്‍ക്കൂടെയാണ് ഒരാള്‍ മേലോട്ടു കയറേണ്ടത്. പക്ഷെ, കോണി കയറാന്‍ മാത്രമല്ല; ഇറങ്ങാനും ഉപയോഗപ്പെടുന്നുവെന്നു മറക്കാന്‍ വയ്യ. പ്രസ്തുത കരണത്രയം നന്നായാല്‍ മേലോട്ടു കയറാനും, ദുഷിച്ചാല്‍ അധഃപതിക്കാനും ഇടയായിത്തീരുന്നുവെന്നു താല്പര്യം. വാക്കും, വിചാരവും പ്രവൃത്തിയുമാണ് ധര്‍മ്മാധര്‍മ്മങ്ങളുടേയും പുണ്യപാപങ്ങളുടേയും ഉപാധികള്‍. അതിനാല്‍ അവയെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ വിവേകം തികച്ചും പ്രായോഗികമായിത്തീരു കതന്നെ വേണം. വാക്കും, വിചാരവും, പ്രവൃത്തിയും എപ്പോഴും ധാര്‍മ്മികങ്ങളും പുണ്യഭൂയിഷ്ഠങ്ങളും മാത്രമായിരിക്കാന്‍ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കണം. അവ മൂന്നും നന്നാക്കേണ്ടതെങ്ങിനെയെന്നു ഭഗവല്‍ഗീതയില്‍ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. ദേവന്മാര്‍, ബ്രാഹ്മണര്‍, ഗുരുനാഥന്മാര്‍, ജ്ഞാനികള്‍ ഇവരെ പൂജിക്കല്‍, ശരീരത്തെ എപ്പോഴും ശുദ്ധമാക്കിവെച്ചുകൊണ്ടിരിക്കല്‍ – അതായതു ശരീരംകൊണ്ട് ഒരു അകൃത്യത്തേയും ചെയ്യാതിരിക്കല്‍, ആര്‍ ജ്ജവം (നിഷ്‌കപടമായ പെരുമാറ്റം) ബ്രഹ്മചര്യം, അഹിംസ ഇവ ശരീരംകൊണ്ടുള്ള തപസ്സാണ്. ആരുടേയും മനസ്സിനെ വേദനിപ്പിക്കാത്തതും, സത്യവും പ്രിയവും ഹിതവുമായ വാ ക്കിനെ മാത്രം പറയുകയും അതിനു വിപരീ തങ്ങളായ വാക്കുകളെ പറയാതിരിക്കുകയും, വേദശാസ്ത്രങ്ങളെ പഠിക്കല്‍, ജപകീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ മുതലായ വ്യാപാരങ്ങള്‍ക്കുമാത്രം വാഗിന്ദ്രിയത്തെ ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് വാക്കുകൊണ്ടുള്ള തപസ്സുമാണ്. മനസ്സിനെ എപ്പോഴും സന്തോഷത്തോടുകൂടി വച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുക, വികാരങ്ങളോ ക്ഷോഭങ്ങളോ ഇല്ലാതെ സൗമ്യഭാവത്തെ നിലനിര്‍ ത്തുക, മാനസികവികാരങ്ങളെ അടക്കലാ കുന്ന മൌനത്തെ ആചരിക്കുക, മനസ്സിനെ പരിപൂര്‍ണ്ണമായിത്തന്നെഅടക്കുക,എപ്പോഴും ശുദ്ധഭാവങ്ങള്‍ അതായത് സദ്‌വിചാരങ്ങള്‍ മാത്രം വളര്‍ത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുക എന്നതു മാനസികമായ തപസ്സുമാണ്. ഈ മൂന്നുവിധ തപസ്സുകളും ശരിയായാചരിക്കാന്‍ കഴി ഞ്ഞാല്‍ത്തന്നെ ഒരാളുടെ ജീവിതം പുണ്യഭൂയിഷ്ഠമായിത്തീരും. പുണ്യജീവിതംകൊണ്ടു സുഖസമാധാനങ്ങളും ഉണ്ടാകും. മേല്‍പറയപ്പെട്ട തോതിലുള്ള ജീവിതംകൊണ്ടുമാത്രമേ ഇഹത്തിലും പരത്തിലും സുഖമുണ്ടാവൂ. മനുഷ്യരുടെ ശ്രേയസ്സിനെഉദ്ദേശിച്ചു കരുണാ നിധികളായ ഋഷികള്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ച ശ്രേയോ മാര്‍ഗ്ഗമാണ് മനോവാക്കായങ്ങളെക്കൊണ്ടു ചെയ്യുന്ന തപസ്സ്. ഈ ശാസ്ത്രനിര്‍ദ്ദേശത്തെ മാനിക്കാതെ തോന്നിയപോലെ ജീവിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഇഹത്തിലും പരത്തിലും ക്ഷേമമുണ്ടാവുകയില്ലെന്ന് എത്ര പ്രാവശ്യമാണ് ആവര്‍ ത്തിച്ചു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. അതിനാല്‍ വിവേകിയായ മനുഷ്യന് അവന്റെ ജീവിതത്തെ പുണ്യഭൂയിഷ്ഠമാക്കിത്തീര്‍ക്കാനാണ് ശ്രമിക്കേണ്ടത്. എന്നാല്‍ മാത്രമേ ജീവിതം ഒരു വിജയമായിത്തീരൂ. അങ്ങിനെയുള്ള പുണ്യജീവിതം നമുക്കെല്ലാവര്‍ക്കുമുണ്ടാവാന്‍ ഭഗവാന്‍ അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ.